Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego dyskryminacją nazywamy bezprawne pozbawienie lub ograniczenie praw wynikających ze stosunku pracy albo nierównomierne traktowanie pracowników ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, przekonania, zwłaszcza polityczne lub religijne oraz przynależność związkową, a także przyznanie z tych względów niektórym pracownikom mniejszych praw niż te, z których korzystają inni pracownicy znajdujący się w tej samej sytuacji faktycznej i prawnej.

Art. 11 §3 stanowi jasno, że jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy - jest niedopuszczalna. Rozróżnia się dyskryminację bezpośrednią lub pośrednią. Bezpośrednia polega na jawnym i otwartym gorszym traktowaniu pracownika ze względu na wyżej wymienione kryteria. Pośrednia natomiast jest trudniejsza do wykazania, przejawiać się może przykładowo wewnętrznymi przepisami, które wywołują niekorzystną sytuacją dla danego pracownika ze względu na posiadaną przez niego cechę.

Warto również wspomnieć, że w przypadku naruszenia zakazu dyskryminacji pracownik może rozwiązać stosunki pracy bez wcześniejszego wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę jego podstawowych obowiązków względem pracownika.

powrót